Doen: bekentenissen van een radicale moeder

Ik hou van langzaam leven. Het is vredig, betekenisvol en ronduit radicaal in een go-go wereld.

Volgens een recent artikel in Time Magazine (gepast genoeg), sluiten groepen geharde ouders in de VS zich aan bij een golf van langzaam levende voorstanders door iets heel revolutionairs te doen - elke week één sit-down diner thuis met hun kinderen.

Ik weet niet of ik moet applaudisseren of huilen.

Het idee dat ouders bereid zijn de Herculean-taak op zich te nemen om hun schema's te herschikken om thuis in een enkel diner te passen, is lovenswaardig. Het feit dat het bovenmenselijke inspanning vereist, is vreselijk triest.

Hoe zijn we hier gekomen?

Het artikel stelt dat sociologen in de jaren tachtig besloten dat het aanbieden van gestructureerde activiteiten voor kinderen jeugdcriminaliteit zou voorkomen. Bovendien stelden onderwijsexperts voor dat Amerikaanse kinderen harder moesten studeren om academisch te kunnen concurreren op de wereldmarkt.

Tegelijkertijd keken Amerikaanse bedrijfsleiders om zich heen en ontdekten dat ze hun voorsprong verloren. Ze stoten uren en productiesnelheden op in een poging om de groeiende Aziatische landen voor te blijven. Dit nieuwe concurrentievermogen verspreidde zich naar het huis, waar moeders vers van de beroepsbevolking het bedrijfsideaal van hoge productiviteit meenamen naar de speeltuinen Kok aan huis Den Haag.

Yikes.

Ik heb de meeste jaren tachtig in Azië gewoond en gewerkt. Ik heb vijf jaar Engels in Japan gegeven, dus ik ben maar al te bekend met het 'education mama'-syndroom. Wat interessant is, is dat de Amerikaanse mama's dezelfde nadruk hebben gelegd op competitie en prestaties en zich hebben gericht op sport of andere activiteiten. Hoewel we niet de ongelukkige gevolgen hoeven te ondervinden van wanhopige studenten die de onderzoekshel van het Japanse systeem doorlopen, hebben we 15-jarigen die tien jaar lang knieblessures hebben opgelopen, en gezinnen die dat kunnen ' ik herinner me hun laatste no-tv, no-phone, echte etensmaaltijd thuis.

Ik denk dat ergens tussen een manische preoccupatie met onderwijs en een hondsdolle naleving van waanzinnige activiteitenschema's een gelukkig medium is.

Het wordt Diner thuis Den Haag genoemd.

Mensen in Europa of Latijns-Amerika zijn gruwelijk om te horen dat gezinnen in de VS dagelijks in hun auto eten. Het is verschrikkelijk dat er eigenlijk campagnes zijn om het concept van gaan zitten opnieuw te introduceren. In culturen waar gezinnen elke middag en weer laat in de avond samenkomen voor maaltijden, beschouwen ze deze obsessie met prestatie als verbijsterend, alarmerend en zielig.

En ze hebben gelijk.

De waarheid is dat het vrij moeilijk is om de controle over de activiteiten van je gezin te verliezen als je het avondeten de meeste nachten tot een prioriteit maakt. Het is gewoon niet mogelijk om elke avond meerdere trainingen bij te wonen als je van 6: 30-7: 30 aan de eettafel wordt verwacht.

Als ik mensen vertel dat ik vier tienerdochters heb (13, 14, 16 en 17 jaar), kijken ze me aan met een mengeling van afgrijzen en medelijden. Het leven moet zwaar zijn in je huis, zeggen ze. Je moet in je auto wonen, vertellen ze me.

Um Nee.

Mijn idee van multi-tasking is ademen, praten en wandelen in het bos - allemaal tegelijkertijd. Mijn familie eet samen thuis - bij kaarslicht! - minimaal vijf avonden per week een ontspannen diner. Het is het beste deel van de dag.

Begrijp me niet verkeerd. Sport is geweldig voor kinderen. Zo is drama. En muziek. En debat.

Maar het avondeten is ook belangrijk. Ik denk dat mijn kinderen niet voor altijd bij ons zullen wonen, en terwijl ze hier zijn, is het veel belangrijker om samen te eten dan om de meisjes te laten aanmelden voor elke sport en activiteit op aarde.